In de derde klas van de lagere school is het doorgaans rumoerig en vrijwel altijd wanordelijk. De sfeer is vaak op een bijzondere manier gespannen. Ik heb er geen woord voor, maar het past niet bij een rustig klaslokaal; er is altijd wel iets. De grote knullen in de klas zijn door de oorlog veel te lang op school gebleven. Wegens het vele verzuim gedurende de oorlog hebben zij een achterstand opgelopen die ze nu inhalen. Maar eigenlijk passen ze niet meer bij de rest van de klas en meester Tak heeft ook geen antwoord.
Ik wil ik iets met Jopie Kool, maar weet niet wat. Vervelend is dat ik ook niet weet hoe ik haar dat duidelijk moet maken. Jopie zit in de bank vlak voor me en terwijl meester Tak in een rustig moment iets over dieren vertelt, fluister ik zachtjes in haar oor: “Ik vind je net een lief konijntje”.
Jopie stuift op en schreeuwt door de klas: “Mééster! Jan Kila vindt me een konijn!” Ik ben met stomheid geslagen, dát heb ik toch helemaal niet gezegd. Ook wist ik niet dat nu juist Jopie het lievelingetje van de meester is.
Met een mengeling van beschaming, miskenning en verbazing zit ik er bij en weet niet wat te zeggen of te doen. Nu blijkt dat de uitvinding van het buskruit niet aan meester Tak is besteed, hij luistert alléén naar Jopie; en schreeuwen dat die meid kan! Onderwijl trekt hij mij aan m’n oor de bank uit en zegt dat ik Jopie geen “dom konijn” moet noemen.
Mijn oor bloedt behoorlijk. Thuis gekomen, is mijn moeder des duivels. Zij tijgt ter school en veegt meester Tak de mantel uit. Van die aanvaring blijft me bij dat hij: “Met z’n poten van mijn jong moet blijven!” en dat: “Als er iets te straffen valt, dan doe ik dat en niet jij!”. Zó, heb ik haar nog nooit meegemaakt.
Het doet me goed; ze geeft om mij!